رمزارزهای زیادی وجود دارند که کاملا با یکدیگر متفاوت هستند. نقطه مشترک تمام آنها این است که مفهوم نوینی را به جهان معرفی کرده‌اند. تمام رمزارزها یک مشکل رایج دارند که به نوعی مشکل اصلی همه آنها تلقی می‌شود. این مشکل مقیاس پذیری است.
مشکل مقیاس پذیری چیست؟
مقیاس پذیری، قابلیت رمزارز در کنار آمدن با هجوم تراکنش‌های بالا در یک زمان واحد است. به عنوان مثال بیت کوین (BTC) تعدادی تراکنش در ثانیه را به سادگی هرچه تمام‌تر انجام می‌دهد. اما اگر تعداد تراکنش‌های انجام‌شده در هر ثانیه از میزان مشخصی بیش‌تر شود، تراکنش‌های انجام‌نشده باید در صف انتظار قرار بگیرند. دلیل شکل‌گیر‌ی این صف کارمزدهای پایین جهت انجام تراکنش است. به این ترتیب فردی که بالاترین کارمزد را پرداخت کند در جایگاه بالاتری در صف انتظار قرار می‌گیرد.
چنین شرایط ناخوشایندی در نتیجه محدودیت‌های موجود در شبکه بلاک چین روی می‌دهد. در نهایت بازه مشخصی برای میزان اطلاعات موجود در یک بلاک در نظر گرفته شده‌است. چنین محدودیت‌هایی سبب می‌شود که سیستم از خطر حملات سیستم توزیع شده DDoS در امان باشد.
تراکنش‌ها در واقع اطلاعاتی هستند که به منظور تایید هر تراکنش در بلاک‌ها ذخیره می‌شوند. جهت ایجاد هر بلاک به زمان نیاز است. زمان ایجاد بلاک در هر رمزارز متفاوت است؛ اما این پروسه برای بیت کوین ۱۰ دقیقه به طول می‌انجامد.
به منظور انجام تراکنش‌های فراوان به تعداد زیادی بلاک نیاز خواهد بود. ماینرها جهت حل این مشکل به میدان آمده‌اند. آنها از طریق تأیید تراکنش‌ها موفق به رمزگشایی بلاک‌ها می‌شوند. به نظر می‌رسد که همه از این شرایط راضی باشند؛ اما این‌طور نیست. حتی با وجود ماینرها، کارمزد و اندازه کوچک بلاک نیز امکان تأیید همزمان و موفقیت‌آمیز تعداد زیادی از تراکنش‌ها در شبکه وجود ندارد. به این ترتیب اگر تعداد زیادی از تراکنش‌ها به سیستم هجوم بیاورد، سیستم قادر به مقابله با این مشکلات نخواهد بود. در این صورت رمز ارز به‌طور کامل متوقف می‌شود یا تمام تراکنش‌های در انتظار تایید به کلی لغو می‌شوند. چنین رویدادی اعتبار رمزارز را خدشه‌دار می‌کند و در نتیجه قیمت آن را نیز کاهش می‌دهد.
چه راه‌کارهایی جهت حل مشکل مقیاس پذیری ارائه یا به‌کار گرفته شده‌اند؟
مشکل مقیاس پذیری تا حد زیادی سرعت توسعه تکنولوژی رمزارز را آهسته کرده‌است. به عنوان مثال دریافت رمز ارز در رستوران‌ها و فروشگاه‌ها چندان مقرون‌به‌صرفه نیست! دلیل این امر نیز احتمال به تعویق افتادن پرداخت و دیگر مشکلاتی متعاقب با این موضوع نیز در میان است.
در چنین شرایطی تمام توسعه‌دهندگان رمزارز به دنبال یافتن راهکاری جهت حل مشکل مقیاس پذیری هستند. در ادامه به برخی از این راه حل ها اشاره خواهیم کرد.
افزایش اندازه هر بلوک به ۸ مگابایت
چنین درخواستی در سال ۲۰۱۵ از سوی تعداد زیادی از شرکت‌ها و متخصصان مطرح شد. روی هم رفته، در آن زمان ماجراهای بسیاری در ارتباط با این موضوع وجود داشت.
مفهوم کلی حاکی از آن است که گروهی از برنامه‌نویسان تصمیم گرفتند که رمزارز جدیدی بر پایه پروتکل‌های بیت کوین پایه‌گذاری کنند. اما این تصمیم منوط به این مساله بود که ظرفیت هر بلوک در رمزارز جدید برابر با ۸ مگابایت باشد. گروه دیگری می‌خواهند که رمزارز جدید را با پروتکل‌های بیت کوین راه‌اندازی کنند و تنها اندازه هر بلوک را افزایش دهند. در آغاز شرکت‌ها در جستجوی راهی جهت سازش بودند؛ اما در نتیجه مخالفت‌هایی بین توسعه‌دهندگان درگرفت.
اولین گروه توسعه‌دهنده افرادی بودند که بعدها بیت کوین کش (BCH) را ایجاد کردند و دومین گروه نیز افرادی بودند که شرکت Blockstream و پروتکل SegWit را پایه‌گذاری کردند. درواقع این موضوعات هدف نهایی از سازش به شمار می‌رفت. پس از اینکه تولیدکنندگان بیت کوین کش، بدون مشارکت آدام بک تصمیمات مهمی را اتخاذ کردند، مخالفت‌هایی در گرفت.
اکنون بیت کوین کش با بلاک‌های بزرگ‌تر وجود دارد. اما این رویکرد راه حلی برای مشکلات به شمار نمی‌رود؛ چرا که این امکان وجود دارد حجم تراکنش‌ها از ۸ مگابایت بیش‌تر شود. روی هم رفته ایده افزایش اندازه هر بلوک تضمینی برای عملکرد بهتر سیستم در زمان مواجهه با حجم زیادی از تراکنش‌ها نیست.
انتقال امضا تراکنش‌ها از بلاک‌ها به فضای دیگری
این راهکار از نقطه‌ای در گذشته و از پیشنهاد شرکت Blocksream شکل گرفت. پروتکل SegWit در واقع یک فورک نرم از بیت کوین به شمار می‌رود. این بدان معنا است که به‌روزرسانی‌های یک کد تأثیری روی ساختار اصلی رمزارز نخواهد داشت. اما از کاستی‌های موجود شبکه می‌کاهد.
بلاکی که با امضای جداگانه ۴ مگابایت اطلاعات را در خود جای می‌دهد. به این ترتیب تراکنش‌ها تنها ۲ مگابایت از حجم هر بلاک را به خود اختصاص می‌دهند.
این راهکار بسیار خوب است؛ چرا که امضا چیزی در حدود نیمی از حجم هر بلاک را به خود اختصاص می‌دهد. قلب این راهکار در این حقیقت می‌تپد که انتقال امضای تراکنش‌ها از یک بلاک به ساختاری دیگر به‌خوبی انجام شود. بلاک‌های بزرگ‌تر با امضاهای جداگانه ۴ مگابایت اطلاعات را در خود جای می‌دهند و تراکنش‌ها تنها ۲ مگابایت از حجم هر بلاک را به خود اختصاص می‌دهند.
شبکه صاعقه Lightning
این شبکه از کانال‌ها و نودهایی که در شبکه رمزدار وجود دارد استفاده می‌کند. مزیت اصلی این شبکه در این حقیقت نهفته است که انجام تراکنش‌ها در لحظه امکان‌پذیر است. در نهایت شما به دو نود و یک کانال برای انجام تراکنش‌ها نیاز خواهید داشت. سپس هر دو نود کارمزد مشخصی را جهت نگهداری از کانال تعیین می‌کنند. ظرفیتی که در این کانال‌ها جابه‌جا می‌شود از سپرده سرمایه‌گذاری تعیین می‌شود.
نتیجه گیر‌ی
مقیاس پذیری مشکل بزرگی در تمام رمزارزها است. اکنون یافتن راهی جهت حذف این محدودیت‌ها، سر زبان‌ها افتاده‌است. بنابراین با پیشنهادات متفاوتی جهت حل مشکل مقیاس پذیری روبه‌رو هستیم. این روزها رمزارزهای جدید با راهکارهای انقلابی جهت حل این مشکل روی کار آمده‌اند. روی هم رفته مشکل مقیاس پذیری در نهایت از میان برداشته می‌شود. رمزارزها با ضرب‌آهنگ سریعی در حال توسعه هستند.
منبع: Medium
